Lentevuur ontstoken en inwijding atecocoli

Vanochtend heb ik het lentevuur ontstoken hier in mijn tuin. Natuurlijk is dit geen gewoon vuur. Maar een ceremonieel vuur. Om 11.02 begon de lente. Ik heb een rijk offer gemaakt van bloemen, Maria koekjes, amandelkoekjes,  suiker, chocolade, kaarsen,  maismeel en diverse soorten kruiden en hout. Dit werd met liefde in ontvangst genomen. Daarna heb ik de winter losgelaten en plaats gemaakt voor de lente. In mezelf maar ook daarbuiten. Letterlijk door het plantaardig afval aan het vuur te geven en symbolisch, ook de nieuwe lente begroet van het begin van een nieuw tijdperk. Dat losgelaten mag worden wat we niet meer nodig hebben.  Met dank aan alles wat we gekregen hebben, zoals de mooie mensen en ontmoetingen in ons leven.

Atecocoli

Ook heb ik mijn atecocoli ingewijd. Dat is een schelp, een ‘caracol’ die in Mexcio gebruikt wordt om elke ceremonie mee te beginnen. Je blaast op de schelp en je roept aan; de roep klinkt ver weg… als een scheepshoorn. Al jaren heb ik een groot verlangen zo’n schelp te hebben.  Schelpen mogen niet meer worden ingevoerd dus zoek ik al lang tweedehands winkels af en deze zomer vond ik een schelp in Frankrijk. Daar heb ik na de zomer  de punt van afgezaagd ( 2 avonden zagen, voorzichtig) en toen…. deed hij het niet. Waaahhh! Snif.
En laatst, nadat ik had toegezegd een windceremonie te gaan geven op 23 juni – (midzomer)  heb ik de schelp weer opgepakt en ben gaan bijvijlen in het binnenste. En toen…. kreeg de wind stem!
Nu heb ik hem ingewijd en hij doet het goed. Wow.
En ja, bij zoeken naar de naam van het instrument bleek dat dit het symbool is van Quetzalquatl – god van de Wind en de wederopstanding en transformatie.

In veel culturen wordt er een schelp gebruikt om ceremonieel op te blazen.
In Mexico noem(d)en ze deze schelp (caracol) atecocoli. De naam atecocoli staat voor A(h)= water, te= steen, cocolli= de spiralende beweging. Het is ook bekend onder de Nahuatl naam tecciztli = dat wat leven in zich heeft of quiquiztli.
In Chili noemen ze het een ‘patutu’.
Ik ben dankbaar dat ik deze schelp nu mag dragen en blazen.

Nicole

Dit bericht is geplaatst in ceremonie. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *